İtiraf

Merhaba,

İlk yazım, bir itiraf yazısı olacak. Şöyle ki:

Yaşam içinde neye burun kıvırdıysam,  felek her birini  üşenmeden, unutmadan, daniskasıyla başıma getirmiştir. Misal, tüm iştahlarıyla torunlarını anlatan insanlardan hiç mi hiiç haz etmezdim. Bakardım ki, torunlarını ballandıra ballandıra anlatmaya başlıyorlar... Pırrr! Hemen ortalıktan toz oluverirdim. Yok ama... Onlar öyle kendilerinden geçerlerdi ki, yeminle yokluğumu fark etmezlerdi bile... Başka birini mutlaka bulurlar, o eşsiz torunlarıyla ilgili muhabbetlerine kaldıkları yerden devam ederlerdi. Şaşar kalırdım. Nedir bu, insan kendi çocuğunu bile böyle anlatmaz, derdim. Bir de yemiyor içmiyor çocuğunun çocuğunu anlatıyorlar! Pöh! İtiraf etmeliyim ki, arkadaşlarımın arasında sırf bu nedenle irtibatı kestiklerim bile vardı. 

Onlar büyükanne ya da büyükbaba olunca adeta ayrık kümelerde yaşıyor olmuştuk. Onların torunları vardı. Benim torunlarım yoktu. Dolayısıyla kesişen kümemiz yoktu. Eee! Niye görüşelim ki? Torunları olanlar bir araya gelip konuşsunlardı... Bana hiiiç  bulaşmasınlardı. Aynen böyleydim. 

Size bir şey söyleyeyim mi, zaman var ya  en haşmetli öğretmen. Keser döner sap döner elbet bir gün hesap döner, diye haybeye söylenmemiş. Gün döndü harman oldu... Felek üşenmedi, ettiklerimi unutmadı, beni  iki şahane torunla onurlandı. Başımı döndürdü. Ayağımı yerden kesti. Beni resmen babanne sarhoşu etti.

Üstelik arkadaşlarım gibi sadece önüme gelene torunlarımı anlatmak yetmedi. Buyrun! Babanneliğin beni nasıl sarhoş ettiğini bir blog açıp umuma itiraf etmeye dahi niyetlendirdi. İşte bu blog feleğin bana şakasıdır. 

  

Hata edersem affedin. Literatürde var mı bilmiyorum. Lakin bilmenizi isterim ki, ciddi ciddi "Babanne Sarhoşluğu" içindeyim:)