"Aduu!"

Ekin'i kucağıma aldım. Dizlerime oturttum. Aylar sonra ilk kez yüz yüzeyiz. Meraklı gözlerle bana bakıyor. 

Önce saçlarını okşadım. Parmaklarımı elimden yüzüne su atıyormuş gibi hareket ettirerek ve elbette melodik bir ritm tutturarak:

-Saçlar rüzgar... uuu...uuu...uuu diye şarkı söylemeye başladım.

Kaşlarını elledim. Keman çalıyormuş gibi yaparak,

-Kaşlar keman... gıy gıy gıy gıy gıy, dedim. 

Göbeğine parmak uçlarımla hafif hafif vurdum. 

-Karnı davul dum dum dum dum dum... diye şarkıya devam ettim.

Ciddi ciddi yüzüme baktı. Biraz bozulduğumu itiraf etmeliyim. Koskoca babannesi şekilden şekile giriyor, çocuk gözünü kırpmadan, ağzını oynatmadan seyrediyor. Pes etmedim.

Bu kez dudağına dokundum.
-Ekin böyle gülüyor. ha ha ha ha haaa! dedim.

Yüzü milim kıpırdamadı. Gözlerimin derinine baktı. Sessizlik oldu. Bir süre karşılıklı bakıştık.Tekrar dudağına usulca dokundum. Fısıldayarak son cümleyi tekrarlamaya başladım.

-Ekin böyle gülüyor der demez, "Aduuuu!" dedi, sadece dudaklarıyla değil tüm yüzüyle gülümsedi.

İşte o anda, yüreğimden  kelebekler havalanıverdi:)